... ما امر به معروف و نهى از منکر را در دایره کوچکى قرار داده، و به مواردى که ضررش براى خود افرادى است که مرتکب می شوند، یا ترک مىکنند، محصور ساخته ایم در اذهان ما فرو رفته که «منکرات» فقط همین هایى هستند که هر روز می بینیم یا می شنویم. مثلًا اگر در اتوبوس نشسته ایم، موسیقى گرفتند، یا فلان قهوه خانه کار خلافى را مرتکب شد، یا در وسط بازار کسى روزه خورد، منکرات می باشند، و باید از آن نهى کرد. ولى به آن منکرات بزرگ توجه نداریم. آن مردمى را که دارند حیثیت اسلام را از بین می برند، حقوق ضعفا را پایمال مىی کنند و ... باید نهى از منکر کرد. اگر یک اعتراض دسته جمعى به ظلمه که خلافى مرتکب می شوند، یا جنایتى می کنند، بشود، اگر چند هزار تلگراف از همه بلاد اسلامى به آنها بشود که این کار خلاف را انجام ندهید، یقیناً دست بر می دارند. وقتى که بر خلاف حیثیت اسلام و مصالح مردم کارى انجام دادند، نطقى ایراد کردند، اگر از سراسر کشور، از تمام قرا و قصبات، از آنان استنکار شود، زود عقب نشینى می کنند.
خیال می کنید می توانند عقب نشینى نکنند؟ هر گز نمی توانند. من آنها را می شناسم. من می دانم که چکاره اند! خیلى هم ترسو هستند! خیلى زود عقب نشینى می کنند. لیکن وقتى که دیدند ما از آنها بی عرضه تریم، جولان می دهند ...
کتاب ولایت فقیه
صفحه 118
