لمس شدگی!

بحث حضور جناب آقای وزیر کشور در مسجد و منزل تعدادی از خانواده های شهدای محل، بعضی اذهان را درگیر حضور ایشان و متن و حواشی آن کرد. نمی­خواهم در مورد چگونگی برگزاری این مراسم صحبت کنم. دوستان می توانند برای اطلاع از کیفیت مراسم به این لینک مراجعه کنند. ضمناً نمی­خواهم زحماتی را که تمامی دوستان (از جمله خود بنده!) برای برگزاری این مراسم کشیدند زیر سؤال ببرم. ولی از ذکر سه نکته نمی­توانم صرف نظر کنم:

نکته یک. بعید می­دانم که عزیزان کتاب داستان سیستان آقای امیرخانی را نخوانده باشند. اگر هم کسی نخوانده است اکیداً توصیه می­کنم این کتاب را مطالعه کند. آقای امیرخانی در این کتاب به حواشی سفر مقام معظم رهبری به سیستان و بلوچستان در سال(حدس می­زنم) 81 پرداخته است. از نکات جالب این سفر (و البته سایر سفرهای ایشان) حضور سرزده شان در منازل شهداست. حضوری که بعید می­دانم کسی فیلم یا عکسی از آن دیده باشد. بله معدود مواردی است که به دلیل خاصی حتی در صداوسیما به آن پرداخته شده. مثل دیدارشان با خانواده ی شهدای هسته ای که رسانه ای کردن آن در این برهه مورد نیاز بود. این را بگذاریم کنار حرکت جناب آقای رئیس جمهور و کابینه شان در دیدار با خانواده های شهدا. فتأمل.

نکته دو. ما باید چه می کردیم؟ به عبارت اصح بزرگان مسجد باید چه می­کردند؟

از عزیزی شنیدم که امام جماعت به شدت با حضور ایشان در مسجد مخالف بوده اند. البته فهم این مخالفت از مشی گذشته ایشان و سخنرانی شان در فردای مراسم در مسجد نیز قابل فهم بود. البته علی الظاهر ایشان در جلسه هیئت امنا قبل از این مراسم، همگان را نسبت به دلایل مخالفتشان توجیه کرده بودند. اما سؤال اینجاست: چرا آقایان هیئت امنا که می­دانستند این برنامه یک مانور تبلیغاتی بیش نبوده است در چنین فضایی بازیگر شدند؟

یکی از رفقا در وبلاگش تک جمله­ای در این رابطه نوشت که مواظب باشید بازیچه نشویم. خطاب به این دوست و سایر دوستان بگویم که تا وقتی در چنین موارد ساده ای بزرگان ما بازی می خورند، از مسجدیان ما انتظاری نیست. رونوشت به کسانی که علناً رأی به کاندیدای منتخب در انتخابات ریاست جمهوری را اشتباه مؤمنین مسجد می­دانستند.

نکته سوم و آخر. روشن کردن اذهان مؤمنین مسجدی و غیر مسجدی به چه شکل و برعهده­ی چه کسی است؟

خدا حاج آقای مسجد را خیر دهد. تنها کسی که بدون هیچ واهمه ای از ملاحظات باجا و بی جا اصل مطلب را در پشت تریبون مسجد بیان کرد ایشان بود. انقلابی عمل کرد. نه مثل تعدادی از دوستان محافظه کار.

شب قبل از مراسم که تازه این خبر به ما رسید و بنده با تعجب گفتم «وزیر کشور قراره بیاد؟» یکی از آقایان عضو هیئت امنا بلافاصله و به شکلی که فضا را برای هر گونه سؤالی ببندد فرمود «مگه چیه وزیر قراره بیاد دیگه!!»

یک چیز را هم اگر نگویم میترکم! این یک نکته را خطاب به جوانان مسجد و بسیج می گویم. چقدر نسبت به مسائل سیاسی لمس شدیم! نه یک نفر بلکه تعدادی از مسئولین رده بالای کشور می آیند بیخ گوش ما، مانور تبلیغاتی میدهند و از اسم مسجد و شهدای محله ما استفاده ابزاری میکنند و یک نفر نمی پرسد چرا باید چنین اتفاقی رخ دهد؟

جواب یک کلام است: به نفع مان است که دغدغه مان را نسبت به رویدادهای اطرافمان بکشیم.

کسى که منکَر را با قلب و دست و زبانش انکار نکند، مرده ‏اى است میان زندگان

امیرالمؤمنین علیه السلام